South by Southwest Day 5 Muziek en op naar Mars

Austin is veranderd in een open lucht Paradiso. Overal muziek. Meestal pop/rock. Rechttoe rechtaan. Dat is wat je op straat hoort. Gillende gitaren, zware mannenstemmen, snoeiharde drums. Strakke muziek. Dat zit iedere Texaan in de genen. Nieuwe bandjes, oude bandjes. Tech verlaat de stad. De hipste mengen zich met de muziekcrowd. Een ander genre mens. Extreme baarden, meiden met veeeeel minder kleren aan, spectaculaire zonnebrillen en heel veel gouden kettingen Austin heeft nu het gevoel van een permanente zaterdagavond. Althans het geluid. Het is allemaal alleen wat beschaafder, wat stiller en wat minder uitgelaten. Geen dronkenlappen. Die komen later. South by Southwest mengt met de locals. Uitgelaten en bezopen host het dan door elkaar.

Xite, the future of music television

De portier van de Four Seasons verwees me naar de parkeergarage als dé plek om mijn Walmart USD 119,– fiets (maar wel met 21 versnellingen) te parkeren. Tussen de Caddillacs en Porches. Staat die lekker veilig. Toen naar de tuinkamers (wat een fijne tuin!) naar een presentatie van Xite.  De toekomst van de muziektelevisie is vast in handen van Xite. Diederik van Zessen vertelde hoe Xite dat deed en zal blijven doen. Met als troef dat Xite gebruikmaakt van die hele ouderwetse doodnormale TV die in iedere huis/slaapkamer nog steeds staat. Maar die ondertussen wel is veranderd. Meer is geworden dan een TV. Op dat gegeven baseert Xite het succes. In de woorden van Derk Nijssen: “we zijn een tech bedrijf dat aan TV doet, geen TV station dat er tech bij doet”. En dat werkt. Xite is alive and kickin’. En de traditionele zenders laten het liggen.

Het verhaal werd “deep tech”. Ik hou daarvan. IT is geweldig. Zoals je in een verhaal over de techniek langzaam de grote lijnen ontdekt en de stukjes op hun plaats ziet vallen… Het mooie bij Xite is dat het technisch én door liefde voor de muziek wordt gedreven. Er is veel ruimte voor cureren. Voor het boetseren van het beste station. Die combinatie van down to earth hardcore programmeren en muzikaal enthousiasme is bijzonder en intussen doet het hele team alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.

Een app als die van Xite is een voorbeeld van de beweging die de wereld volgens Kevin Kelly maakt. Hij ziet een enorme toename van intelligentie in voorheen domme apparaten. De zeer domme analoge TV wordt eerst een slimme maar gebruiksonvriendelijke digitale TV. Xite maakt van de functies van de digitale TV gebruik. Ze voegen zo echte intelligentie toe. De gebruiksonvriendelijke slimme TV wordt gebruiksvriendelijk en dat is slimmer dan gebruiksonvriendelijk.

Het werkt zo: je kijkt naar het Xite-kanaal. Je hebt dan twee knoppen: like en skip. Je likes en skips worden gebruikt om uit de (enorme en steeds groeiende hoop) liedjes die Xite heeft verzameld, het volgende en daarop volgende nummer te bepalen dat je gaat zien/horen. Je leert Xite moeiteloos wat jouw muziek is. En daarmee bouwt Xite een gecureerd kanaal dat helemaal voor jou is. Echt je eigen kanaal. En een kanaal: geen random playlist. De volgorde doet er toe. En dat voel je als kijker. Het is precies als met Spotify. Je eigen playlists op “shuffle” zetten geeft een totaal ander gevoel dan luisteren naar de artiestenradio. Ik wou dat ik tijd had om überhaupt TV te kijken. De hele dag naar mijn eigen schlager kanaal. Der Himmel.

 Fuck You, Sue Me: Artists Rights and corporate theft

Sessies over rechten en inbreuk op rechten, worden bezocht door advocaten en door mensen die ergens verontwaardigd over zijn. Rechtzoekenden. Maar dan rechtzoekenden die de onrechtvaardigheid zien maar geen geld hebben om de dure jongens in te huren om het recht te zetten. De rechtzoekenden die wel geld hebben zitten in andere sessies om inspiratie op te doen om nog meer te verdienen. De geluksvogels.

Het zijn nooit mijn favoriete sessies. Als juridisch professional vind ik ze te low level en ik ben niet iemand die agressief met kaartjes gaat lopen leuren in de hoop dat iemand van de aanwezigen de loterij wint en wel serieus wil investeren in het vermeende onrecht.

De sessie kwam al snel op appropriation art. Voor mij weinig nieuws onder de zon. We hebben daar al een heel leuk seminar over gehouden. Zie hier het verslag van die bijeenkomst. De voorbeelden waren aardig. Hieronder zie je een mooie. Mijn belangrijkste conclusie (het panel sprak die niet uit overigens) was dat hoe belangrijker de kunstenaar hoe sneller hij met het gebruik van andermans werk wegkwam.

Hét issue was dat de kosten van een Amerikaanse procedure extreem zijn. Het is ongelooflijk. Als men begint over kosten en zegt six or seven denk ik aan zes- of zeven duizend euro. Serieus geld maar helaas maar al te gewoon. En vaak gaat het bij ons ook over meer. Hier gaat het bij six or seven over six or seven figures! Ofwel tussen minimaal USD 100.000,– en maximaal USD 1.000.000. Dat is totaal belachelijk. Een kort geding kost bij ons een fractie daarvan. We zouden ontwikkelingshulp moeten bieden aan de Amerikanen. Hun rechtssysteem is totaal onpraktisch, krankzinnig, belachelijk, oneerlijk en onacceptabel duur. Zielig hoor.

Blockchain, next app platform

Helemaal uit Australië kwam de blockchain programmeur. De dagen in Austin en het biertje in de tuin van de Four Seasons (parkieten vliegen in de rondte, mensen hangen in een ruime tuin op lekkere luie stoelen en banken, uitzicht over de rivier) eisten hun tol. Ik begreep er niets van. Ik begreep wel (nog net) dat de Australiër het goed uitlegde. Tenminste dat zei mijn buurman mij. En ik geloofde hem. Ook al omdat ik zelf af en toe het gevoel had dat ik het echt bijna snapte. Heel af en toe.

Als je de techniek weglaat, gaat het met blockchains en bitcoins om het volgende: met blockchain software kun je applicaties bouwen waarin je afspraken kunt vastleggen en betalingen (in bitcoin) kunt uitvoeren. Die applicaties zijn niet te kraken en doen altijd eerlijk en zonder fouten wat ze moeten doen. Bouw met die software een crowdfunding platform http://weifund.io/ en de gebruiker weet zeker dat zijn bijdrage alleen wordt doorbetaald als de mark is bereikt en dat hij het geld terugkrijgt als die niet wordt gehaald. Dat werkt onverbiddelijk en zonder menselijke tussenkomst. Dat maakt dat je geen juristen meer nodig hebt om de uitvoering te bewaken.Huh? Geen juristen?

Ha, dat dachten ze. Helemaal begrijpen doe ik het nog niet, maar dat onze soort na 2000 jaar zou uitsterven? Door iets dat blockchain heet? Ik dacht het niet. Dat is wishful thinking van al die Amerikanen voor wie een advocaat slechts een klein stapje boven de duivel zelf staat.

Mars One

Bas Lansdorp heeft het geniale Mars One plan bedacht. Het is simpel: een retour naar Mars is te duur, dus nemen we een enkele reis. De astronauten zullen sterven op Mars. Maar tot het zo ver is, hebben ze geschiedenis geschreven en een ervaring gehad die niemand eerder in de geschiedenis ooit heeft gehad. Er zullen op deze planeet mensen zijn die dat willen. En dat klopt. Tallozen zelfs. Inmiddels zijn er nog zo’n honderd potentiële astronauten over.

Aan het eind van de dag introduceerde Bas mij zij zo’n astronaute. Uit Austin. Een vrolijke dame. Politiek adviseur met een gezonde hekel aan Trump. Niets mis mee, behalve dat ze rye whiskey met ijs dronk. De whiskey natuurlijk prima. Maar dat ijs…. Een enkele reis Mars. Het was niet voor te stellen dat deze levenslustige vrolijke vrouw na te zijn afgeschoten richting de steenklomp Mars de rest van haar leven in een ruimte zou doorbrengen die nog kleiner is dan mijn eerste studentenflat in Amsterdam. Met als uitzicht (als er al een raam in dat ding zit, ik denk van niet eigenlijk) het heelal. En in een setting die Sartres hel moet benaderen. “De hel dat zijn de anderen”. Je kunt niet ontsnappen aan de anderen. Niet verhuizen. En je kunt niet communiceren met anderen dan hen. Natuurlijk is er een verbinding met de aarde maar een signaal doet er 20 minuten over voordat het daar is. Dan wordt praten wel heel erg eenrichtingsverkeer. En aan je interesse in de politiek heb je daar ook weinig….

Maar ze had er echt zin in. Ongelooflijk. Wat dapper. Ik zie al op tegen de fietstocht terug de heuvel op naar mijn gezellige kamertje in Noord Austin.

Alwaar ik dit schrijf en dit is mijn laatste blog uit Austin. South by Southwest is nog niet over. De beat goes on. Maar over muziek schrijven veel anderen meer en beter dan ik. Ik ga luisteren!

Jetse Sprey